Kennen jullie m nog? Die ‘foute’ Nederlandse film van vroeger, waar de moeder zich ontpopt tot een moordlustige vrouw die haar kinderen het liefst een kopje kleiner maakt?

Het kwam in mijn hoofd voorbij toen ik een post op Linkedin zag van Gerard Dikschei zag over het effect van boosheid en schelden op kinderen. En het bewezen negatieve effect op het frontale brein dat o.a. zo belangrijk is voor je geheugen, plannen, impulsbeheersing

Toen ik de post las gebeurde er direct iets in mijn buik. Een onbehaaglijk gevoel stak de kop op. Diep geworteld, zo’n beetje tussen mijn maag en navel en klaar om als een duveltje uit een doosje tevoorschijn te piepen : SCHULD.

Mijn hoofd ging terug naar de keren dat ik echt boos werd op onze kinderen. Met als klap op de vuurpijl (..of triest dieptepunt..) dat ik jaren geleden, na een dag opgebouwde irritatie, naar ze riep: Stelletje K*T Kinderen……!!

Schuld dus. En een terechte schuld, want zó boos worden heeft weinig effect, behalve dat ze daarna timide afdruipen. En ik met mijn harde stemgeluid en dito lichaamshouding ‘de macht houd’.
Terwijl het juist, cynisch genoeg, voortkomt uit onmacht.

Ik heb echt ‘gewerkt’ aan mijn boosheid. Vooral door te onderzoeken waar het bij mij uit voortkomt en mij bewust te worden van ‘ons systeem’ als gezin.
Het hangt bij mij namelijk samen met juist mijn kwaliteit als moeder: mijn onverdeelde aandacht en geduld.
Ik heb zoveel aandacht, liefde en luisterend oor, dat ik de neiging heb om compleet aan mezelf voorbij te gaan. Om op elke “MAMAAA..” te reageren en altijd écht te luisteren. En ja, daar gaat het dan mis. De grens is bereikt en toch doet mijn systeem iets waardoor ik ‘ze’ nog even door laat gaan en niet duidelijk genoeg ben in het stellen van de grens.
Het stapelt en stapelt en…..BOEM…..ik knal!

Kijkend vanuit het Systeemdenken, hou ik zelf ‘het systeem’ in stand door te weinig voor mezelf te zorgen. Dat betekent niet alleen in het moment mijn grens trekken, maar ook tussentijds tijd nemen voor mezelf. Om even geen moeder te zijn, maar gewoon Minke. Die behoefte heeft aan stilte, natuur, goede gesprekken, inspirerende boeken, docu’s en films etc.
Om even écht terug te keren naar mijn Autonome IK.

Gelukkig leer ik steeds meer over mezelf, wat ik daarmee als les ook weer doorgeef aan mijn kinderen. Twee verrukkelijke kinderen die veel met ons delen.
Waarbij mijn dochter (11) laatst, nadat we wat onenigheid hadden brommerig op de bank zat en zei: “Weet je, soms heb ik echt zó de pest aan jou…” En ik daarop een wolk liefde voelde, glimlachte en dacht: ‘wat heerlijk dat je je zo veilig voelt, dat je dat tegen mij durft te zeggen…….’