Voor de zoveelste keer wordt iemand publiekelijk uitgekotst. Hokjes worden vormgegeven en stevig dichtgezet. Oordelen worden geveld.
Er is geen ontkomen aan, het vonnis luidt: Schuldig.
Ik zie een schuimbekkende massa voor me, joelend, hijgend, stokken in de lucht: hij gaat eraan! De een zweept de ander op. De energie wordt steeds groter en krachtiger. Er is geen ruimte meer voor een ander geluid.
Either you’re in or you’re out…
Het raakt me. Diep. Ik kan niet duiden wat het is, maar mijn buik reageert direct bij dit soort berichten. Krimpt in elkaar. Dit gaat dus ook over iets in mijzelf. Ik kan er de vinger niet op leggen, maar voel het des te meer: angst.
Er zijn vage herinneringen van vroeger als kind waarin ik werd uitgesloten. Niet ernstig gepest, maar wel echt buiten de groep lag. Soms had dat te maken met niet mee willen bewegen met de massa, het schuren met mijn autonomie, trouw blijven aan mezelf. En misschien zit het nog verder terug, kijkend naar mijn gezin van herkomst en de kloof die ik als nakomer ervaarde bij de rest van het gezin.
Toch voelt dit groter. Als iets existentieels… OER….waarbij de wortels uitwaaieren naar verder dan ik kan waarnemen.
Ik hou van het doorbreken van taboes. Van het doorbreken van onderdrukking of machtsspellen. En tegelijkertijd voel ik: hoe schoon is deze boze menigte zelf? Als je een rondje in hun omgeving zou doen? Hoe zit het met al hun schaduwkanten? Welke donkere stukken komen er dan naar boven..?
Het grotere systeem dat zodra het spannend wordt zijn handen er direct vanaf trekt, blij is met de aandacht die naar het zwarte schaap gaat en een zucht van verlichting slaakt dat de aandacht niet gaat naar wat hun bijdrage was dat het systeem zo lang in stand bleef.
Ik voel naar mezelf. Naar mijn donkere kanten. En naar hoe ikzelf ook uitsluit. Onherroepelijk. Niet bewust, maar zeker aanwezig. Hoe liefdevol ik vaak ook ben, de Kenau in mij die ook aanwezig is. Ik kan mij kleiner maken dan een ander, maar zeker ook groter. En naar mate ik ouder word en steeds meer leer, wordt mijn oordeel zachter. Over mezelf en daarmee ook over de ander. Leer ik de donkerte in te sluiten en de waarde ervan te (er)kennen.
Het gemak van uitsluiten, raakt bij mij een diepe angst
Het gemak van uitsluiten, raakt bij mij een diepe angst
Meer lezen....
Hoewel mijn programma helder is en ik als trainer precies weet wat ik aan deze groep wil overbrengen, merk ik dat ik gedurende de ochtend telkens wat wiebelig ben. Ik....
Voor de zoveelste keer wordt iemand publiekelijk uitgekotst. Hokjes worden vormgegeven en stevig dichtgezet. Oordelen worden geveld.Er is geen ontkomen aan, het vonnis luidt: Schuldig. Ik zie een schuimbekkende massa....
Al vanaf mijn geboorte altijd dichtbij haar. Letterlijk vaak fysiek tegen haar aangekropen. Haar onvoorwaardelijke liefde voor mij was minstens zo groot. Maar, ook gelaagd en met een onbewust appèl....
Bij het opruimen van onze zolder deze week kwam ik een oude brief tegen. Ik was een jaar of 25 en iemand dichtbij stort in de brief haar hart uit.....
Ik ontvang die ochtend een mail van de opdrachtgever met een verzoek voor ‘even tussentijds overleg’. Mijn buik reageert: Onrust.Als ik er meer aandacht aan geef voel ik: Onzekerheid.En..…als ik....
Ik zit achter mijn laptop voor het doen van administratie. Ondertussen bedenk ik mij dat mijn dochter nieuwe gymschoenen nodig heeft en ga ik op internet op zoek naar een....