Mijn (puber)zoon komt uit school.
De laatste dagen waren nogal wat gespannen tussen ons.
Ondanks dat geven we elkaar, zoals vaak, een kus en omhelzing bij binnenkomst.

Hij vraagt me hoe mijn coachgesprek die ochtend was en we babbelen wat.

We gaan aan tafel zitten en hij begint, na nog wat gebabbel, te vertellen hoe het voor hem is dat ik soms erg blijk te letten op zijn cijfers voor school.
Terwijl hij het vertelt hangt zijn hoofd wat naar beneden.
Hij heeft er zichtbaar last van.

Een gevoel van schaamte vult mijn lichaam.

Mijn gedachten gaan even terug naar hoe ik onlangs pas echt zag dat er voor mij van huis uit ook een behoorlijke lat voelbaar was.
Ik werd vaak gecomplimenteerd met mijn slimheid en mijn autonome en vrije zelf.
Onbewust voelde ik daardoor een lat waar ik aan moest voldoen: slim zijn, autonoom en ruimdenkend.
Terwijl mijn vriendinnen naar een middelbare school in de buurt gingen, ‘moest’ ik naar een categoraal Gymnasium in Amsterdam. Dat paste goed bij die slimme, autonome, vrije meid.
Ik voelde mij er niet thuis.
Maar wilde dolgraag voldoen aan het beeld.

Ik kijk naar mijn zoon. En voel hoe die cijfers en überhaupt school (en naar mijn idee het gebrekkige en sterk gedateerde onderwijssysteem) mij echt níks, maar dan ook NIKS kunnen schelen.
Hoe TROTS ik ben op de mens die hij is. Ik vertel hem al deze dingen. En hoe ik blijkbaar ergens druk op leg, waarvan ik eigenlijk niet weet waarom. Behalve dan, zo denk ik, wat ik mogelijk doorgeef aan druk die ik zelf ooit ervaarde.

‘We kunnen een ritueel doen’, zeg ik hem. ‘Waarbij we deze negatieve lading loslaten’. Hij kijkt me aan.
‘Rituelen kunnen heel krachtig zijn’, zeg ik.

Ik pak een papiertje en schrijf er op: ‘Ik laat de cijfers helemaal los’. Mijn zoon neemt ook een papiertje en schrijft: ‘Ik heb geen last meer van een hoge Lat’. We pakken een aansteker en branden ze een voor een op in de kachel. Samen kijken we er in stilte naar.

‘Sorry’ zeg ik. En ik kijk naar hem. ‘Het spijt me echt’.
‘Je bent echt een geweldige gast..’ (= taal voor pubers..).
Hij buigt weer zijn hoofd een laat een paar tranen lopen.
Ik schiet ook vol. En geef mezelf stilletjes op mijn kop dat ik hem dit aandeed. Maar zie ook hoe het bij mij ook Systemisch zijn oorsprong heeft. En zelfs verder terug in de lijn van mijn vader en de Lat die hij weer voelde thuis.

We staan op en hij neemt 2 paaseitjes. Daar heeft hij wel recht op. Hij ziet er zichtbaar lichter uit en ik voel mij ook minder zwaar.
Een uur later hoor ik hem boven zingen.
En ik…….ik slaak een zucht van verlichting.