Hoewel mijn programma helder is en ik als trainer precies weet wat ik aan deze groep wil overbrengen, merk ik dat ik gedurende de ochtend telkens wat wiebelig ben. Ik voel ongemak. Dit ongemak maakt mij wat onzeker.

De groep is overall welwillend en er zijn een paar deelnemers die ook wat sceptisch zijn.

In de pauze onderzoek ik mijn ongemak en ga ik in gedachten terug naar het gesprek over de opdracht. Ik voelde telkens: het is (mij) niet duidelijk welke rol de deelnemers na de training gaan vervullen. Ik benoemde dit een paar keer en uiteindelijk nam ik genoegen met het antwoord dat het ‘een pilot’ is en dat een deel van de rol ook door de deelnemers zelf ingevuld gaat worden.. “Het moet nog groeien.”

Na de pauze deel ik mijn wiebelige gevoel met de groep. Het gevoel van ‘geen vaste grond onder mijn voeten.’ Spannend? Ja. Maar het blijkt helemaal aan te sluiten op de verwarring in de groep: wat wordt er nu precies van ons verwacht? De invulling van de nieuwe rol wordt door iedereen verschillend geïnterpreteerd..

Wij kunnen hier gelijk mee werken door een open gesprek en heldere afspraken over wat er nodig is en hoe nu verder.
Eens te meer voel ik het belang van goed contracteren. En wat het effect is wanneer dit niet gebeurt.

En ik voel hoe de kracht van het systeem ook direct doorwerkt in mij als trainer en hoe ik dat, wanneer ik mij er bewust van ben, in het moment kan gebruiken als nuttige informatie.

Dan blijft over: mijn eigen onzekerheid? Ja. Want hoewel de verwarring in het grotere systeem direct effect heeft op mij en ik deze gelukkig herken als van het systeem, gebeurt er wel degelijk ook iets in mijn (kleine) systeem. Namelijk dat ik mij er kleiner door voel en door de wat sceptischere deelnemers even weer tegenover het kritische deel van mijn (vroegere) vader sta. Wanneer ik dit zie, kan ik eruit en weer terug naar mijn Volwassen ik in de hier en nu.

Lang leve de kracht. Van het systeem. Van het leven.