Al vanaf mijn geboorte altijd dichtbij haar. Letterlijk vaak fysiek tegen haar aangekropen.
Haar onvoorwaardelijke liefde voor mij was minstens zo groot. Maar, ook gelaagd en met een onbewust appèl om de gebreken in het huwelijk met mijn vader te compenseren..
We kregen een symbiotische relatie, waarbij ik het mijn (ook weer onbewuste) levensmissie maakte om haar altijd geluk te brengen. En na de nare breuk met mijn vader op mijn 13e en de langdurige gevolgen daarvan op haar gemoed, veranderde onze rollen. Eerst werd ik de ‘partner’ die naast haar stond. En later, toen ik een jaar of 20 was, was ik soms de ‘partner’ en soms de ‘ouder’. Ik bood haar een luisterend oor, regelde van alles voor haar en met één blik of bij de eerste klanken van haar stem wist ik hoe haar dag tot dat moment was geweest en hoe ik daar het beste op kon reageren…
Een enorm liefdevolle, maar ook ongezonde relatie.
Tot dat moment.
Dat moment dat ik zelf in een depressie belandde. Een postnatale.
En ik mijn hoofd ternauwernood boven water hield.
Mijn moeder werd weer moeder en ik weer het kind.
Ze zorgde voor mij met pannen vol eten en oppas en ondersteuning waar nodig. En in de jaren die volgden veranderden de rollen niet.
Eindelijk zat ik op de goede plek, mijn plek als kind die alleen maar liefde hoefde te ontvangen. En allebei genoten we.
Tot 5 jaar geleden. Mijn moeder werd ernstig ziek. Direct trok ik mijn ‘oude rol’ weer uit de kast. Ik regelde, zorgde en zat weer op mijn oude vertrouwde plek. Alleen dit keer met een ander effect dan vroeger: ze werd geïrriteerd en liet duidelijk blijken hier niet op te zitten wachten. Ik werd mij daardoor bewust van mijn oude mechanisme en na dit te delen konden we er samen om grinniken.
De dag van haar overlijden was magisch..
Ik zat bij haar bed, brandde kaarsjes, masseerde haar voeten en aaide haar zachte haar. De liefde die ik voor haar voelde en haar vanuit mijn kindplek kon geven, was oneindig, licht én zuiver.
Dankbaar voor ons leven samen, maar nog meer dankbaar voor die laatste jaren dat we weer écht moeder en dochter waren. Nog steeds een tikkeltje symbiotisch, maar wel vanuit de juiste plek…
Mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn moeder was groot
Mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn moeder was groot
Meer lezen....
Hoewel mijn programma helder is en ik als trainer precies weet wat ik aan deze groep wil overbrengen, merk ik dat ik gedurende de ochtend telkens wat wiebelig ben. Ik....
Voor de zoveelste keer wordt iemand publiekelijk uitgekotst. Hokjes worden vormgegeven en stevig dichtgezet. Oordelen worden geveld.Er is geen ontkomen aan, het vonnis luidt: Schuldig. Ik zie een schuimbekkende massa....
Al vanaf mijn geboorte altijd dichtbij haar. Letterlijk vaak fysiek tegen haar aangekropen. Haar onvoorwaardelijke liefde voor mij was minstens zo groot. Maar, ook gelaagd en met een onbewust appèl....
Bij het opruimen van onze zolder deze week kwam ik een oude brief tegen. Ik was een jaar of 25 en iemand dichtbij stort in de brief haar hart uit.....
Ik ontvang die ochtend een mail van de opdrachtgever met een verzoek voor ‘even tussentijds overleg’. Mijn buik reageert: Onrust.Als ik er meer aandacht aan geef voel ik: Onzekerheid.En..…als ik....
Ik zit achter mijn laptop voor het doen van administratie. Ondertussen bedenk ik mij dat mijn dochter nieuwe gymschoenen nodig heeft en ga ik op internet op zoek naar een....