Bij het opruimen van onze zolder deze week kwam ik een oude brief tegen. Ik was een jaar of 25 en iemand dichtbij stort in de brief haar hart uit. Over haar huwelijk en alle lastige keuzes die ze moet maken. Hoe zwaar en ingewikkeld dat voor haar is.
Aan het einde van de brief (4 kantjes) staat: “lieverd, bedankt voor het luisteren, ik spreek je gauw weer” en tussen haakjes (ik hoop dat het met jou goed gaat)..

Symbolisch.

Ik ga terug in gedachten. Naar de lading van de brief. Naar de lading van die tijd. En voel de zwaarte in mijn lichaam.

Het brengt me naar mijn jeugd en wat ik deed om gewaardeerd te worden: alert zijn, attent, aandacht geven, luisteren.
De radar die ik had om mijn omgeving te scannen en aandacht te geven waar nodig.
Hoe ik bij een partijtje van een vriendje vroeg, als 7-jarige, of ik kon helpen opruimen. En hoe ik door zijn moeder erom werd geprezen.
Hoe ik als puber uren kon luisteren naar vriendinnen en hun problemen met vriendjes of ouders. En ook op school en later in het werkende leven er vaak mensen waren, die vonden ‘dat ze zo goed met mij konden praten..’.

Ik was mij als jong opgroeiend persoon niet bewust van mijn mechanisme. Van de rol die ik steeds pakte (of kreeg) en hoe ik mijzelf ermee verloor..
Natuurlijk vond ik de plek fijn en was het óók een talent. Ik werd er volop om gewaardeerd. “Wat fijn dat jij altijd luistert”.
Maar de last die ik meedroeg van ál deze mensen en het systeem dat ontstond en de daarmee gepaarde verwachting, had een groot energielek als effect.

Dit leidde op mijn 17e al tot een burn-out.
En 10 jaar later tot nog een.
Een goede psychotherapeut legde moeiteloos mijn mechanisme bloot en het effect ervan.
Er ging een wereld open.
Ik leerde om eerst voor mezelf te zorgen in plaats van voor de wereld om mij heen. Dat betekende uit het systeem stappen wat ik (samen met mijn omgeving) had gecreëerd.

Een spannend besluit.
Zeg maar gerust doodeng.
Want dit ‘uitstappen’ werd niet gewaardeerd noch begrepen.
En het wás, begrijpelijk, ook verwarrend voor de ander(en).

Inmiddels 46 zomers jong blijft mijn eigen pad bewandelen mijn grootste les..

Want hoe ik ook voel dat dit het juiste pad is en trouw zijn aan mezelf klopt: de lichamelijk voelbare zwaarte is er ook.
Zwaarte vertaald naar het nemen van ‘schuld’….