Ik herinner het mij nog goed.
Onze (toen nog kleine) zoon was ineens zichzelf niet. Niks werkte, niks was leuk. Alles wat ooit goed was, leek nu een drama. Hij werd humeurig, hangerig, pieperig.
Dagen lang vroeg ik mij af wat er was. ‘Entertaining mama’ (ik dus) die alles probeerde om de rust te laten terugkeren. Met zweet op mijn voorhoofd terug van de supermarkt met onder mijn ene arm een loopfiets, onder mijn andere arm mijn huilende zoon en nog een zware tas boodschappen half slepend over de grond..

De Groei-sprong!

Je kind leert weer wat nieuws. En dat betekent nogal wat voor zijn/haar systeem: Onrust..

Dat lijkt iets van de eerste jaren, maar eigenlijk is die eerste sprong (ik meen als je een week of 6 oud bent) het startsein voor een leven lang groeien. Met al het ongemak wat daar bijhoort.

Het is je natuur om jezelf te blijven ont-wikkelen. Dat betekent dat je telkens een impuls krijgt om te leren.
Soms in de vorm van een nieuwe functie in je werk of toch eindelijk die opleiding gaat volgen waar je al een tijdje mee flirtte.
Soms lijkt het universum zich ermee te bemoeien. En kom je bijvoorbeeld telkens (‘heel toevallig’) een bepaald type mens tegen. Mogelijk je leidinggevende of collega. Of een bepaalde situatie. Waarbij je het lastiger vindt om bij jezelf te blijven. Waardoor je op een andere laag jouw systeem hebt te onderzoeken en weer mag groeien.

En hoewel de uiteindelijke groei werkelijk gelukzalig kan voelen, is de weg ernaar toe soms ongemakkelijk en vet (!) spannend.

Uit je Comfort en in de Stretch.

Met als gevolg: wiebelig, humeurig, angstig en piepen.
Tótdat je het moment beetpakt, erin stapt en de bijkomende onrust verduurt. En je leert wat je op dat moment hebt te leren.

Dan gaat het weer stromen, heb je je groei-sprong gehad en keert de rust weer terug…