Mijn vader leerde mij vroeger al ‘open’ te kijken.
Naar situaties. De wereld. Naar mensen.

“Wat je ook aan informatie denkt te hebben, kijk met open blik.”

Het is mijn basis geworden. In alles.

Toen een klasgenoot op school weggezet werd als stom, keek ik met open blik en zag een persoon die eigenlijk alleen maar gezien wilde worden.

Toen ik begin 20 een baan kreeg en de collega’s gelijk een boekje open deden over de ‘slechte leidinggevende’, gaf ik ‘m het voordeel van de twijfel en zag hoe hij strijd leverde om zijn kwetsbare kant te verhullen.

Voor mijn vader was niks gek of afwijkend. Eerder interessant of opmerkelijk. Het gaf ruimte om gewoon in het moment te mogen kijken en ervaren.

Tijdens mijn werk met groepen of individuen is het telkens mijn basishouding: ik kijk met open ogen.

Wat zie ik gebeuren? Wat zegt iemand (niet)? Wat is er non-verbaal?
Hoe congruent zijn de woorden met de mimiek?

Het maakt dat ik razendsnel waarneem hoe het echt is en makkelijk de vinger op de juiste plek leg.

Gisteren sprak ik mijn vader (81).
Hij had heerlijk met zijn vrouw gegeten aan het strand.
Ze hadden zomaar een leuk stel mensen ontmoet, waar ze heel de avond mee hadden gepraat. Over de mooie plek daar, over hun plannen, over gedichten en gelezen boeken. Over hoe ze in het leven staan. Ze hadden zich verwonderd over de herkenning over en weer. Over de synchroniciteit.

Ze hadden gekeken én geluisterd met open ogen.