Tijdens mijn trainingen raakt het mij altijd zo.
De mensen.
Hun kracht en ook hun kwetsbaarheid.
Hun worstelingen.
Hun onzekerheid.
Hun overtuigingen en de norm(en) waar ze aan willen voldoen.
Dezelfde gedeelde thema’s.
Van het alleen ‘moeten’ doen, van conflicten vermijden.
Van gezien willen worden, van zich niet uitspreken.
Van te weinig luisteren naar het brein van hun hart.
In welke rol of functie ze ook zitten. Of op welke positie dan ook.
Ooit gevormd in hun gezin van herkomst en de ervaringen daarna.
Hun maskers aangemeten.
Harnassen aangetrokken.
Mechanismen geïntegreerd.
Het maakt dat ik telkens weer voel:
Iedereen, maar dan ook echt íedereen heeft een verhaal.
Ook die snelle jongen in zijn snelle auto.
Ook die chagrijnige dame bij de kassa.
Ook die CEO bij dat bedrijf die zo onbereikbaar lijkt.
Ook die collega die altijd vrolijk is.
En dat maakt dat ik zachter kijk en mij meer verbonden voel.
Én nieuwsgierig. Naar hun verhaal.