Tijdens de leerzame training over Systemisch Werk die ik momenteel volg bij Henne Arnolt Verschuren en Alien Hoving, kwam op de eerste dag een helder inzicht.

De intentie om een (familie)opstelling te doen of iets Systemisch te benaderen gaat niet over ‘een oplossing’ of over een quick fix. Het gaat over ruimte geven aan wat op dat moment naar boven wil komen vanuit het systeem.
Wat gezien of gehoord wil worden.
Of zoals Alien mooi zegt: waar even het licht op gaat schijnen.

Niet meer. Niet minder. En ontzettend krachtig.

Ik kreeg er een bijzonder gesprek over met mijn man.
Mijn man die vanuit zijn familiesysteem kent dat over emoties en ‘beladen onderwerpen’ niet gesproken wordt.
Die sinds kort een ander pad is ingeslagen door wél naar emoties toe te bewegen. Naar al die dingen die gedurende de jaren stapelden en stapelden, maar die niet mochten worden gezien of gehoord.

Een machtig proces, waarin hij diep wordt aangeraakt en de energie als vanzelf begint te stromen.

Hij zei: eigenlijk is het nét een wond waar we direct een pleister op plakken.
In plaats van het licht en zuurstof te geven zodat het heelt.

We kwamen tot de conclusie dat er veel pleisters worden geplakt en er veel wordt onderdrukt. Pleister op pleister op pleister. Maar de wond heelt niet.
Die begint steeds meer te etteren en aandacht te vragen.
Met groot effect.
Op je energieniveau, op je mentale en fysieke draagkracht, op je levenszin.

De kunst is dus om geen nieuwe pleisters meer te plakken en oude pleisters voorzichtig te verwijderen. Hoewel bij sommigen door omstandigheden de oude pleisters er ineen keer krachtig af worden getrokken.

Een spannend proces?
Ja.
Zeker.

Maar ik kan uit eigen én professionele jarenlange ervaring zeggen dat de bevrijding die erdoor ontstaat groots is en leidt tot een meer gebalanceerd en oprecht leven.